معنی ابن الوقت

ابن الوقت. [اِ نُل ْ وَ] (ع ص مرکب) ابن وقت. آنکه بمقتضای وقت کار کند و سابقه و لاحقه را اعتبار نکند. زمانه ساز. || آنکه از حاضر تمتع جوید بی نظری بگذشته و آینده. ابن وقت:
لیک صافی فارغ است از وقت حال
صوفی ابن الوقت باشد در مثال.
مولوی.
صوفی ابن الوقت باشد ای رفیق
نیست فردا گفتن از شرط طریق.
مولوی.
هست صوفی ّ صفا چون ابن وقت
وقت را همچون پدر بگرفته سخت.
مولوی.
|| بی وفا.

صاحب الوقت. [ح ِ بُل ْ وَ] (اِخ) رجوع به صاحب الزمان شود.

ابن الوقتی. [اِ نُل ْ وَ] (حامص مرکب) صفت و حالت و چگونگی ابن الوقت. زمانه سازی. || بی وفائی.

ابن. [اَ] (ع ص، اِ) طعام خشک.

Opportunist, Timeserver

اوام منش (صفت) آنکه هردم برنگی درآید، دراصطلاح صوفیان زمان حال (میانه ماضی و مشتقبل) ونیز واردی است از خداوند که بسالک پیوندد و او را از گذشته و آینده غافل گرداند وصوفی ازین جهت ابن الوقت گویند که فرست را از دست نمیدهد و در حال حاضر وظایف قلبی خود را بانجام میرساند و پروای گذشته و آینده ندارد صوفی ابن الوقت باشد ای رفیق خ نیست فردا گفتن از شرط طریق

الحال اکنون: افتتاح چراغ الکتریسته که عجابه الوقت چند قائمه برای آن دو در قورخانه دولتی ریخته. .

‎ خداوند زمان صاحب عهد و دوران، (اسم) لقب مهدی ابن حسن.

گذراندن وقت

فرصت - طلب، آن کسی که هر لحظه رنگ عوض می کند، در اصطلاح صوفیان سالکی که فرصت را از دست ندهد و به انجام وظایف بپردازد و به گذشته و آینده توجهی نداشته باشد. [خوانش: (~. وَ) [ع.] (ص مر.)]

کنایه از آدم فرصت طلب

زمان شناس

کسی که به مقتضای وقت و زمان کار می‌کند و وقت را غنیمت می‌شمارد، فرصت‌طلب،
(تصوف) ویژگی صوفی‌ای که به زمان حال و گذشته توجه نمی‌کند و تنها به واردات غیبی توجه دارد و به ذکر حق می‌پردازد: صوفی ابن‌الوقت باشد ای رفیق / نیست فردا گفتن از شرط طریق (مولوی: ۴۰)،

اِبْنُ الْوَقت، کسیکه از هر وقت و موقعیت استفاده میکند و خود را برنگ همان زمان و موقعیت در میآورد،

دَفعُ الوَقت، وقت گذراندن- امروز و فردا کردن

صاحِبُ الْوَقْت، لقب دیگر حضرت قائم است،

590